Het stuk begint meteen, zonder titel of bronverwijzing:
Stiefkind
Daar is ‘ie weer hoor, het stiefkind van de samenleving. De vergeten groep waar niemand naar omkijkt en die altijd aan het kortste eind trekt. Ja, ik heb het over de arme rijke mensen! Die zielige zielen die elke dag moeten rondkomen van slechts een paar ton op hun bankrekening.
Terwijl wij gewone plebejers ons suf werken voor een schamel salarisje, kunnen zij rustig achterover leunen in hun gouden villa’s en genieten van exotische vakanties op privéjets. En wat doen ze dan? Ze klagen dat ze te weinig belasting betalen! Serieus?! Als je al zo veel geld hebt verzameld als Donald Duck zijn neef Dagobert zou jaloers worden!
En laten we vooral niet vergeten hoe deze verwende nestjes ook nog eens profiteren van allerlei subsidies en aftrekpostjes. Terwijl hardwerkende gezinnen moeite hebben om rond te komen krijgen zij fikse bonussen omdat ze toevallig aandeelhouder zijn bij één of ander waardeloos bedrijf.
Maar goed nieuws jongens: er is hoop! Want wist je dat uit onderzoek blijkt dat rijke mensen vaak minder empathisch zijn? Dat verklaart natuurlijk alles! Hun kille hartjes maken hen perfect geschikt om onze economie kapot te maken terwijl ze lachend zwemmen in hun bergen cash.
Dus laten we vooral medeleven tonen richting dit sneue volkje… Not!
Ze mogen dan wel het stiefkind van de samenleving zijn, maar in mijn ogen verdienen ze niets meer dan een flinke schop onder hun gouden achterwerk.
Woordgrappen:
1. “arme rijke mensen”
2. “Donald Duck zijn neef Dagobert zou jaloers worden!”
3. “zwemmen in hun bergen cash”
