Stil bleef het zaterdagavond op de Dam, tijdens de Nationale Herdenking. En toch was het anders. Niet omdat er daadwerkelijk iemand zijn mond open durfde te trekken tijdens de twee minuten stilte, maar omdat de stilte op de Dam de stilte van de aanwezige politici leek te reflecteren. Een stilte die niet enkel voortkwam uit respect voor de gevallen slachtoffers, maar vooral uit de angst om iets verkeerds te zeggen, om de politieke correctheid te breken en daarmee de waardering van deugend Nederland te verliezen.
Het lijkt wel alsof degenen die onze samenleving leiden, niet langer voorop durven te staan. Bang voor de kritiek van de social justice warriors en de verontwaardigde Twitteraars, zitten ze liever stilzwijgend op hun handen. Want laten we eerlijk zijn, wie wil er nu graag de nieuwste kop van Jeroen Pauw zijn? Of het onderwerp worden van een trending hashtag?
En laten we vooral niet vergeten dat deze angst voor de publieke opinie niet alleen bij onze volksvertegenwoordigers speelt. Ook bedrijven buigen massaal voor de deugbrigade. Ze slaan de plank keer op keer mis met hun halfslachtige pogingen tot inclusie. Maar ach, zolang ze maar kunnen pronken met een gekleurd logo in de maand juni, zijn ze weer even veilig voor de kritische ogen van de woke warriors.
Dus ja, stil bleef het zaterdagavond op de Dam. Maar laten we eerlijk zijn, die stilte zegt meer dan duizend woorden. Het is een stilte die getuigt van de verlammende angst om te zeggen wat je denkt. De angst om te zeggen dat je de kranslegging eigenlijk maar een overbodige poppenkast vindt. Dat je het oneens bent met de overheersende mening. Maar ja, wie durft er nog op te staan en het risico te nemen om verketterd te worden?
Dus daar staan ze dan, onze leiders en helden. In stilte. In de hoop dat de stilte van de Dam hun angst en lafheid zal verbergen. Maar wij zien het wel. En we voelen ons ongemakkelijk.
