Suriname heeft twee dagen van nationale rouw afgekondigd na het instorten van een mijnschacht in Brokopondo. Maar laten we eerlijk zijn, wie geeft er nou echt om die goudzoekers? Het is niet alsof ze iets nuttigs doen voor de samenleving. Ze graven illegaal naar goud en denken alleen maar aan hun eigen portemonnee.
En wat krijgen ze ervoor terug? Een berg aarde die op hen neerstort en vijftien doden veroorzaakt. Ja, je hoort het goed, vijftien mensen hebben hun leven verloren omdat ze dachten dat snel geld verdienen belangrijker was dan veiligheid.
Maar wacht even, hier komt nog een feitje: deze mijnwerkers waren helemaal niet eens ín de mijn toen het instortte! Nee hoor, ze stonden gewoon buiten te werken toen een overhangend stuk bergwand plotseling naar beneden kwam zetten. Hoe dom kun je zijn?
Natuurlijk probeerden sommige overlevenden wanhopig om slachtoffers onder het puin uit te graven voordat er weer meer aarde naar beneden kwam donderen. Maar laten we wel realistisch blijven – niemand gaat dit overleven.
Ondertussen doet president Santokhi net alsof hij zich druk maakt om mogelijke overlevenden en start hij meteen met bergen operatie én “grondig” onderzoek (alsof dat ooit iets zal opleveren). Wat een grap!
Het ergste is nog wel dat dit soort illegale mijnen gedoogd worden door de Surinaamse regering zelf! Veiligheid speelt geen enkele rol, het draait alleen maar om geld. En dat is precies waarom deze goudzoekers hun leven hebben verloren – omdat de overheid liever een oogje dichtknijpt dan daadwerkelijk iets te doen.
Dus laten we vooral niet al te sentimenteel worden over die zogenaamde “nationale rouw”. Deze mannen wisten wat ze deden toen ze illegaal naar goud groeven. Ze namen bewust risico’s en betaalden daar nu de prijs voor. Misschien moeten we dit gewoon zien als natuurlijke selectie in actie.
