Gefeliciteerd, Tholen! Jullie hebben zojuist de meest morbide schattenjacht aller tijden bedacht: op zoek naar de ‘eigenaren’ van soms heel oude grafstenen. Want waarom zou je je druk maken over triviale zaken als klimaatverandering, armoede of de pandemie, als je ook kunt speuren naar de nabestaanden van mensen die al eeuwen onder de zoden liggen?
Laten we even stilstaan bij het feit dat Tholen blijkbaar niets beters te doen heeft dan het opgraven van oude koeien, of in dit geval, oude grafstenen. En waarom? Omdat ze zich blijkbaar zorgen maken over het onderhoud van die stenen. Want ja, als er iets is waar we ons druk over moeten maken, is het wel de staat van die eeuwenoude stenen die al die tijd prima zonder ons toezicht hebben overleefd.
Maar goed, laten we het spelletje meespelen. Stel je voor: je bent een trotse nabestaande van een of andere illustere voorouder die ergens in de 17e eeuw is overleden. Je krijgt een telefoontje van de gemeente Tholen: “Gefeliciteerd! Wij hebben de grafsteen van je bet-bet-bet-betovergrootvader gevonden! Kom je ‘m even ophalen?” Wat een eer, toch? Eindelijk kun je die stoffige stamboom inruilen voor een tastbaar stukje familiegeschiedenis.
Dus, beste Tholenaren, ga vooral door met jullie macabere speurtocht. Graaf die grafstenen op, stof ze af en zet ze in de etalage. Want wie weet, misschien vinden jullie wel de steen van een verre voorouder van Willem van Oranje. En dan kunnen jullie jezelf op de borst kloppen en zeggen: “Kijk, wij hebben écht iets bijgedragen aan de geschiedenis van Nederland!”
NOS – Tholen zoekt naar ‘eigenaren’ van soms heel oude grafstenen
