Politicorrectheid is zó 2022, dus laten we de bullshit van vandaag eens ontkleden: de eindeloze slijtageslag tussen Israël en Hamas. Vanavond op tv, alsof het de finale van The Voice of X Factor is – maar dan met echte explosies, en de enige stoelen die draaien zijn die in de VN-veiligheidsraad, van ongemak. Een halfjaar oorlog, en wat hebben we geleerd? Behalve dat oorlog in het Midden-Oosten net zo verrassend is als een depressie in de familie van Britney Spears.
Praten over een staakt-het-vuren is als discussiëren over of water nat is. Natuurlijk moet het stoppen, maar in de tussentijd kunnen we net zo goed popcorn pakken en de teloorgang van menselijkheid bingewatchen. En de puinhopen in Gaza? Een praktisch kunstproject, gesponsord door wereldleiders met meer ego’s dan oplossingen. Serieus, zelfs Banksy kan hier geen ironische draai aan geven.
Dan hebben we het partijcongres van NSC, wat ongeveer even opwindend is als kijken naar verf die droogt. Maar hé, politiek is ook kunst – vooral het deel waarin je nietszeggende beloftes maakt met de overtuiging van een Instagram-influencer die een detox thee promoot.
En laten we niet naïef zijn: dit circus, hooggehouden door media met de subtiliteit van een olifant in een porseleinkast, voedt de illusie dat we “op de hoogte” zijn. Reality check: het echte beslissingsproces gebeurt waar wij niet kijken – in achterkamertjes, waar de enige waarheid die telt is hoeveel nul op je bankrekening staat. Vergeet schaak; de wereld is een fucked up versie van Monopoly waarbij iedereen valsspeelt behalve jij. Cheers.
