Dus, Terry Venables is eindelijk het veld afgesjokt. Voormalig bondscoach van Engeland, de man die Oranje in ’96 knechtte alsof we een stel schooljongens waren met als enige verdedigingsstrategie: bidden dat Ruud Gullit op tijd zijn bed uit zou rollen om ons te redden.
Nee, echt hoor – bravo! Laat me mijn theatrale traan laten voor deze “legende”. Hij was welgeteld één EK succesvol en zelfs toen wonnen ze niet eens. Als ik elke keer een dubbeltje kreeg wanneer iemand dit presteerde dan had ik nu… nog steeds geen geld want zo vaak gebeurt zoiets gewoonweg niet!
Hij leidde de Three Lions naar glorie zoals Kim Jong-un Noord-Korea tot vakantieparadijs transformeerde – knap hoe je iets kunt bewerkstelligen zonder daadwerkelijk resultaat te boeken.
Tachtig jaar oud werd hij; godzijdank hebben we tegenwoordig Gareth Southgate wiens voornaamste bijdrage aan de sport lijkt neer te komen op sjaals dragen in juni terwijl hij langs zijlijn staat geketend door pure paniek. Een waar rolmodel vergeleken met onze dear departed Tel.
Het zal mij benieuwen of Wembley hem dezelfde eerbetuigt die Maradona ontving na diens overlijden? Misschien kunnen ze starten met evenveel minuten stilte als er doelpunten vielen onder Venables’ “meesterlijke” coaching… Oh wacht! Dat betekent dus helemaal niets!
Zo, nu ga ik mijn bittere hart luchten bij de plaatselijke pub. Daar heffen we een glas…op dat Southgate niet net zo’n fiasco wordt als Venables. Proost!
