Het is een trieste vertoning in de peilingen. Geen enkele grote partij weet boven de 30 zetels uit te komen, wat aantoont hoe verdeeld het Nederlandse volk is. De PVV bungelt zelfs onderaan met slechts 17 tot 21 zetels, waarmee ze duidelijk geen potten kunnen breken.
Maar laten we eerlijk zijn, wie kan er nu echt enthousiast worden van deze verkiezingen? Slechts veertig procent van de kiezers durft hun stem al vast te leggen – dat geeft wel aan hoe onzeker iedereen is over dit politieke circus.
En dan hebben we Pieter Omtzigt nog. Die man blijkt inhoudelijk zo vaag als een mistbank op een druilerige ochtend in november. Zijn NSC-kiezers haken af omdat hij niet eens wil toegeven of hij premier wil worden! Serieus? Als je al die moeite doet om lijsttrekker te zijn, mag je toch verwachten dat je ook ambitieuze plannen hebt voor het land?
Ook BBB heeft flink terrein verloren sinds haar succesvolle optredens tijdens de Provinciale Statenverkiezing vorig jaar maart – kennelijk was één dagje roem genoeg voor Caroline van der Plas en haar wankelende debatvaardigheden.
De coalitiepartij D66 valt net zo hard terug naar schamele cijfers: 7 tot 9 zielige stoeltjes mogen zij bezetten in onze Tweede Kamer. En waarom zou Denk winnen? Ze spreken voornamelijk Marokkaanse en Turkse Nederlanders aan, die blijkbaar eerder naar de stembus gaan vanwege een conflict tussen Israël en Hamas. Klinkt als stemmen winnen op basis van haat in plaats van inhoud.
En laten we vooral Bij1 niet vergeten – met 0 tot 1 zetels is het maar de vraag of zij überhaupt nog welkom zijn in onze volksvertegenwoordiging. Hetzelfde geldt voor arme oude zielen zoals 50Plus, wiens plekje ook wankelt.
Al met al belooft deze eindsprint dus niet veel goeds. Onze politiek blijft verdeeld, onzekerheid heerst bij kiezers en zelfs prominente partijen weten geen indruk te maken. We kunnen alleen maar hopen dat er ergens toch wat betere opties verscholen liggen tussen dit trieste zooitje ongeregeld.
