Ah, daar gaan we weer. Onze nationale pitbull, Geertje Wilders, bijt zich vast in de enkel van de internationale politiek. Het zijn weer gouden tijden voor ironie: Wilders, de man die ooit zo tegen het Oekraïne-akkoord was dat je zou denken dat het land zijn lunch had gestolen, staat nu klaar om wapens te sturen. Alsof hij in de solden een lading kalasjnikovs heeft gevonden die hij even niet kan weerstaan.
Wilders, de man die ‘grenzen dicht’ schreeuwt alsof het een bestelling bij de snackbar is, wil nu onze grensoverschrijdende vriendelijkheid tonen met een lading militaire steun. Blijkbaar is de enige keer dat Wilders niet mokkend over de EU wil praten, als het gaat over het uitdelen van kogels. Prioriteiten, mensen!
Laten we de hypocrisie op een goudschaaltje wegen: enerzijds tegen samenwerking zijn omdat Oekraïense kippenboeren onze markt zouden overspoelen – paranoia ten top – maar anderzijds helemaal okay zijn met het idee van een Europese federale vuurwapencollectie. En dat in tijden waarin een gekuiste versie van ‘all you need is love’ nodig is.
Het is alsof Wilders een nieuwe hobby heeft ontdekt: het spelen van geopolitiek Russisch roulette, maar dan waar de kogels echt zijn en de gevolgen niet te overzien. Alsof het niet genoeg is dat we het mikpunt zijn in de internationale kleinzielighedenbingo, nee, laten we er wat explosieven bij gooien voor de gein.
De absurditeit is een feit: Oekraïne, vroeger de boeman van meneer de blonde kruisvaarder, is nu zijn nieuwe BFF in de zandbak van geopolitieke onrust. Alsof 2020 nog niet bizar genoeg was, serveert Wilders ons een kakelverse portie dubbelstandaarden. Smakelijk!
